Η ατομική ευθύνη και η υποχρέωση στην άρνηση
"Η ατομική ευθύνη και η ατομική ευθύνη...". Μόνιμη επωδός και πανάκεια για τον περιορισμό του κορονοϊού. Ατομική ευθύνη ακόμη και για παιδιά και για νήπια. Παράλογο και ηλίθιο. Ποια ατομική ευθύνη να χρεώσεις σε 6χρονο ή και σε 12χρονο παιδί; Τη χρεώνουν μόνο όσοι είναι ανίκανοι. Και αυτό αντιμετωπίζουμε. Την ανικανότητα του Κράτους. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Μέγας Φύλακας της Μάσκας, καθηγητής Λοιμωξιολογίας, Νίκος Σύψας, σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Εάν η πολιτεία έχει τη δυνατότητα να κάνει μικρότερα τμήματα, να τα κάνει. Αν δε γίνεται, να πάνε στο σχολείο 25 μαθητές ανά τάξη, αλλά με μάσκες».
Δηλαδή, αν το Κράτος είχε φροντίσει να δημιουργήσει τάξεις των 15 μαθητών και με τις απαραίτητες αποστάσεις, δεν θα υπήρχε η ανάγκη να υποχρεωθούν οι μαθητές να φοράνε μάσκες. Αυτή, άλλωστε, ήταν η πρακτική που ακολουθήθηκε σε πολλές χώρες όπου η χρήση μάσκας σε μαθητές δεν είναι υποχρεωτική.
Η Κυβέρνηση της Ελλάδας δεν έχει κανένα άλλοθι για το ότι δεν προχώρησε σε αυτή τη λύση. Είχε όλο τον χρόνο μπροστά της να ανοίξει τα σχολεία με μικρότερες τάξεις. Δεν το έπραξε. Προτίμησε την εύκολη λύση. Προτίμησε να διχάσει τους γονείς σε μασκολάτρεις και μασκομάχους. Είναι όμως τόσο απλό το συμπέρασμα; Ήταν απλώς και μόνο μία "προτίμηση";
Φυσικά και όχι. Ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να επιβληθεί σε παιδιά. Να τα κάνει υπάκουα και εύκολα χειραγωγήσιμα. Να προετοιμάσει πολίτες που θα ακολουθούν τυφλά εντολές. Να στείλει μήνυμα στους γονείς ότι δεν έχουν δικαίωμα επάνω στα παιδιά τους. Ότι ο νόμος υπερισχύει της γονικής ευθύνης, φροντίδας και αγάπης.
Η εκπαίδευση των αυριανών υπάκουων πολιτών. Αυτό ζούμε. Αυτό προετοιμάζουν. Μία κοινωνία που οι πολίτες δεν θα σέβονται τον νόμο, αλλά θα φοβούνται την επιβολή του. Ο αυριανός πολίτης ετοιμάζεται να αντιμετωπίζει την κρατική εντολή ως ευαγγέλιο. Να ξεχάσει το δικαίωμα ότι μπορεί να την κρίνει. Κατ' επέκταση, να ξεχάσει το δικαίωμα ότι μπορεί να ελέγξει την κυβέρνηση, την Εξουσία.
Φτάσαμε στο σημείο, να έχει πάρει τη θέση της Πίστης η Εξουσία. Αν υπακούσεις στον Μητροπολίτη Μόρφου, θα χάσεις τη σχολική χρονιά, θα πληρώσεις πρόστιμο, θα τιμωρηθείς, θα εξευτελιστείς, θα χαρακτηριστείς επικίνδυνος για την κοινωνία, γραφικός, ψεκασμένος και τρελός.
Ίσως αύριο, μεθαύριο μ' έναν άλλο νόμο κριθεί κι ο γονιός ως ανίκανος να έχει την επιμέλεια των παιδιών του, επειδή δεν τα υποχρεώνει να βάζουν μάσκα. Το Κράτος, λοιπόν, παίρνει τη θέση του Θεού. Γίνεται πίστη και θρησκεία. "Πιστεύω εις ένα κράτος τιμωρό και απόλυτο".
Τι θα συμβεί αν ένα 6χρονο παιδί κάνει εμετό και λόγω της μάσκας που δεν θα επιτρέψει την ελεύθερη έξοδο του περιεχομένου, σε συνδυασμό με την απειρία και τον πανικό του παιδιού, προκύψει εισρόφηση; Θα χαρακτηριστεί μία παράπλευρη απώλεια της νομιμότητας; Θα χαρακτηριστεί μεμονωμένο περιστατικό που "δεν θα σταθεί ικανό να αλλάξει τις αποφάσεις";
Τρελαίνομαι και μόνο στη σκέψη ότι θα μπορούσα να ήμουν δάσκαλος και να έχω την ευθύνη τόσων παιδιών που θα φοράνε μάσκα. Που θα τα βλέπω να ακουμπάνε τα χέρια τους στις μάσκες (κάτι που υποτίθεται ότι απαγορεύεται), που θα βγάζουν τις μάσκες στα διαλείμματα, θα πέφτουν στο χώμα, θα λερώνονται και ύστερα θα τις ξαναβάζουν στο πρόσωπό τους (κάτι που επίσης απαγορεύεται).
Δεν θα τα έγραφα όλα αυτά, αν δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις. Το λένε όμως οι ίδιοι που νομοθετούν την υποχρεωτική χρήση μάσκας στα σχολεία. Υπάρχει εναλλακτική λύση. Τάξεις των 15 μαθητών, θρανία με αποστάσεις και λύθηκε το πρόβλημα. Όμως πιστεύω, πλέον, ότι η Κυβέρνηση δεν αναζητά τη λύση, αλλά τη γιγάντωση του προβλήματος. Όσο περισσότερα προβλήματα, τόσο πιο απαραίτητο γίνεται το Κράτος και οι νόμοι του. Η προσπάθειά του να επιβληθεί ως η μόνη Πίστη και το μόνο Ορθό, είναι πλέον προφανής.
