Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο
Αυτό το έξαλλο κίνημα των Black Lives Matter που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και απλώθηκε σε όλο τον Δυτικό κόσμο, υποτίθεται ότι επιδιώκει μία κοινωνία δικαιότερη κι έναν κόσμο καλύτερο. Τι σχέση έχει όμως αυτό με το κάψιμο της Βίβλου, το σκίσιμο της Καινής Διαθήκης και την πυρπόληση ναών;
Όταν τους βλέπεις να καίνε σελίδες που γράφουν "Να αγαπάτε αλλήλους" και "Αγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν" καταλαβαίνεις ότι ομολογούν ότι αυτό που σιχαίνονται είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Ομολογούν ότι σπέρνουν το μίσος, ότι υπηρετούν το κακό και ότι λατρεύουν το άδικο.
Δηλώνουν ότι το Καλό είναι εχθρός τους και ότι είναι υπηρέτες του Κακού. Δηλώνουν, όμως και κάτι άλλο. Ότι δεν στρέφονται ενάντια στις θρησκείες γενικά, αλλά αποκλειστικά και μόνο ενάντια στον Χριστιανισμό. Κανείς τους δεν τόλμησε να σκίσει το Κοράνι, να κάψει τζαμί, να επιτεθεί σε συναγωγή, να ποδοπατήσει αντικείμενα λατρείας του Βουδισμού.
Ο Χριστιανισμός και οι Χριστιανοί είναι ο εχθρός αυτού του παραληρηματικού και καταστροφικού κινήματος. Τίποτε δεν προτείνει φανερά. Μόνο καταστρέφει. Μέχρι να δημιουργήσει το κενό και τότε θα αποκαλύψει με τί ακριβώς θέλει να το γεμίσει.
Ο Χριστός, ο Χριστιανισμός και οι Χριστιανοί είναι και
πάλι σε διωγμό. Όχι από αυτοκράτορες και λεγεώνες, αλλά από το Ισλάμ και το νέο
τζιχάντ. Μην περιμένετε να δείτε πολεμιστές σε άλογα.
Το θρησκευτικό καθήκον που επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον πόλεμο για τη διάδοση του Ισλάμ, εκτελείται με άλλες μορφές. Πιο σύγχρονες. Φορώντας στολή παραλλαγής. Ρούχα καθημερινά, από νέους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που μπορεί ποτέ να μην έχουν πατήσει το πόδι τους σε τζαμί, αλλά κάποιοι φρόντισαν να ελέγξουν την οργή τους και να τους πείσουν να τη διοχετεύσουν ενάντια στον Χριστιανισμό, στην ηθική και στις αξίες.
Τους έπεισαν ότι το χάος είναι η λύση στην ανεργία τους, στην αδικία, στη διαφθορά που φέρνει η μανία για το χρήμα. Κι όλα αυτά, όλη αυτή η στρατολόγηση γίνεται με χρηματοδότηση από αδίστακτους κερδοσκόπους που με τις πρακτικές τους δημιούργησαν αυτά ακριβώς τα δεινά των νέων.
Ποιος και πώς να πείσει αυτά τα παιδιά ότι τους τάφους τους σκάβουν, το φριχτό τέλος τους προετοιμάζουν; Πώς να τους πείσεις ότι η πλειοψηφία των «κατατρεγμένων» και των «προσφύγων» δεν πλημμύρισαν την Ευρώπη επειδή ξύπνησαν ένα πρωί και εντελώς συμπτωματικά πήραν την ίδια απόφαση, αλλά ότι το έκαναν κατόπιν εντολής;
Πώς να τους πείσεις ότι συμμετέχοντας σε αυτό το κόλπο, αποδυναμώνουν τα μόνα όπλα που θα μπορούσαν να τους υπερασπιστούν τη δύσκολη ώρα; Πώς να τους πείσεις ότι τα αναχώματα σε αυτή την απόβαση είναι η οικογένεια, η κοινότητα, η κοινωνία και η Εκκλησία;
Ποιος, λοιπόν, θα το κάνει αυτό; Αυτοί που έπρεπε να το πράξουν, που είχαν την ευθύνη δείχνουν μία εντελώς ύποπτη αδιαφορία.
Το χρέος αναγκαστικά πέφτει σε όλους μας και στον κάθε ένα μας χωριστά. Αν αυτοί που πρέπει, δεν θέλουν, τότε θα κάνουμε εμείς ό,τι μπορούμε. Εδώ ναι, κολλάει μια χαρά η έννοια της ατομικής ευθύνης. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε κι αν δεν καταλαβαίνουν, τότε η υπεράσπιση των αξιών μας με κάθε τρόπο και πάση θυσία είναι μονόδρομος.
