Περί απείρου και πεπερασμένου
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα τι γράφω και, κυρίως, δεν έχω γνώσεις. Ως εκ τούτου, συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.
Να εξομολογηθώ, επίσης, ότι εδώ καταγράφω μία συνομιλία με τον εαυτό μου. Ομολογώ πως οι διαφωνίες μας είναι συχνές. Κι αυτό είναι το κυριότερο κίνητρο για να ψάχνω επιχειρήματα ώστε να τον σκάσω. Η ανάγκη για δικαίωση ως προϊόν του εγωισμού.
Να δούμε ένα βίντεο
Πρόκειται για τις καταστροφές αρχαιοτήτων από τους τζιχαντιστές του ISIS.
«Και οι Χριστιανοί κατέστρεφαν αρχαία ιερά ειδωλολατρών κι έχτιζαν πάνω στα ερείπια ναούς χριστιανικούς», λέει ο εαυτός μου.
Η πρόχειρη απάντηση που έχω είναι ότι όταν γκρέμιζαν οι Χριστιανοί ειδωλολατρικά ιερά, δεν είχε εφευρεθεί ακόμη η έννοια της «αρχαιολογικής αξίας», με όλα τα … συμπαρομαρτούντα της τουριστικής εκμετάλλευσης των αξιοθέατων και μνημείων, μετά του αναλόγου αντιτίμου.
Άρα οι Χριστιανοί δεν κατέστρεφαν αρχαιότητες, αλλά κτίσματα. Ναι, σήμερα εκείνοι οι χώροι λατρείας θα ήταν ανεκτίμητοι αρχαιολογικά, τον καιρό εκείνο όμως δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.
«Κι έπρεπε να τους γκρεμίσουν;».
Η απάντηση είναι «όχι όπου δεν ήταν απαραίτητο». Από τη μία, όμως, όσο εκείνοι οι χώροι λατρείας στέκονταν όρθιοι, θύμιζαν στους Χριστιανούς τις διώξεις και τις σφαγές που είχαν υποστεί από τους ειδωλολάτρες. Και οι Χριστιανοί άνθρωποι είναι. Με πάθη και υπερβολές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν αρνήθηκε να παραδεχτεί τα λάθη κάποιων μελών της.
Ένας δεύτερος λόγος για το γκρέμισμα ειδωλολατρικών ναών, ήταν ότι πλέον είχε εξαλειφθεί ο λόγος ύπαρξής τους. Η ειδωλολατρία είχε τελειώσει. Τα ιερά της έμεναν άδεια. Δεν γκρεμίστηκαν από κατακτητές, αλλά από ανθρώπους ντόπιους που ήταν Χριστιανοί. Τέλος, υπήρχε και το θέμα των υλικών. Νέοι χριστιανικοί ναοί χτίζονταν διαρκώς, οπότε τα μάρμαρα των ειδωλολατρικών χρησίμευσαν μια χαρά ως πρώτη ύλη.
Περισσότερα και πιο έγκυρα μπορείτε να μάθετε διαβάζοντας τα σχετικά κείμενα του Δρ. Θεολογίας, Αρχιμανδρίτη Θεόφιλου Λεμοντζή, εδώ και εδώ.
Επανερχόμενοι στις βαρβαρότητες των τζιχαντιστών του ISIS είναι πλέον προφανές ότι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Αυτοί οι τρομοκράτες γνώριζαν την αρχαιολογική αξία των εκθεμάτων που κατέστρεψαν και την ανεκτίμητη προσφορά τους στη μελέτη της Ιστορίας.
Μακάρι, όμως, να μιλούσαμε
μόνο για τζιχαντιστές. Το «κίνημα διαμαρτυρίας»
Black Live Matters που ξεκίνησε με αφορμή τη
δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, προχώρησε σε αντίστοιχες καταστροφές.
Αγάλματα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, του Τόμας Τζέφερσον που ήταν κι ένας εκ των συντακτών της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, του Χριστόφορου Κολόμβου, του Ουίνστον Τσόρτσιλ και πολλών άλλων ηγετικών μορφών του Δυτικού Πολιτισμού, καταστράφηκαν από ανθρώπους που διαδήλωναν υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων πολιτών. Η καταστροφή των αγαλμάτων έγινε επειδή, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, όταν ζούσαν οι προαναφερθέντες είχαν σκλάβους στην κατοχή τους. Βέβαια, την εποχή του Τζέφερσον είχαν όλοι σκλάβους καθώς θεωρούνταν κάτι φυσιολογικό. Ο Τζέφερσον, για παράδειγμα, έδωσε τεράστιους αγώνες για την ισονομία των μαύρων, αν και διέθετε σκλάβους η οικογένειά του.
Φυσικό είναι να διαφωνούμε όλοι με το καθεστώς ιδιοκτησίας σκλάβων, όμως είναι δυνατόν να αποφασίζεις να πάρεις εκδίκηση 160 χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου των ΗΠΑ και την κατοχύρωση της θέσης των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία κατά την περίοδο της ανασυγκρότησης των ΗΠΑ;
600.000 ήταν οι νεκροί στρατιώτες κατά τη διάρκεια των μαχών του Εμφυλίου, ακόμη 500.000 νεκρούς μέτρησαν οι άμαχοι και το 40% της εθνικής οικονομίας καταστράφηκε. Δεν έφταναν όλα αυτά;
Ο πλέον εξειδικευμένος ιστορικός πάνω στον Εμφύλιο της Αμερικής, ο James M. McPherson καθώς και ο κορυφαίος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, John Kenneth Galbraith, συμφωνούν σε δύο σημεία. Πρώτον, ότι οικονομικά, οι μαύροι βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από εκείνη που ήταν πριν τον εμφύλιο πόλεμο, επειδή έζησαν σε μια κατεστραμμένη περιοχή, παρόμοια με την Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεύτερον, ναι μεν η δουλεία εμφανίστηκε να αποτελεί την κύρια αιτία του εμφυλίου πολέμου, αλλά ουσιαστικά οι λόγοι ήταν πολιτικο-οικονομικοί.
Και ο James M. McPherson και ο John Kenneth Galbraith εκδήλωσαν τη βεβαιότητα πώς νομοτελειακά, αν είχε αποφευχθεί ο Εμφύλιος στην Αμερική, το αργότερο μέχρι το 1880 οι ιδιοκτήτες σκλάβων θα έπρεπε να αρχίσουν να πληρώνουν τους δούλους για να συνεχίσουν την εργασία τους. Τα εργοστάσια δούλευαν ασταμάτητα και χρειαζόταν φτηνούς εργάτες μεν, αλλά επ’ αμοιβή δε. Η δουλεία θα είχε εξασθενήσει λόγω της ανάγκης εργατών στα εργοστάσια, ενώ αργότερα ο μαρασμός του θεσμού της δουλείας θα έφερνε το επίσημο τέλος του με νομική κατάργηση.
Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά τα επιχειρήματα θα μπορούσαν να μην είχαν γραφτεί, αν εξαρχής τόνιζα το γεγονός ότι μαζί με τα αγάλματα των υπολοίπων, οι διαδηλωτές του Black Lives Matter (BLM) κατέστρεψαν και αγάλματα του Ιησού.
Τι ήταν, λοιπόν, αυτό που οδήγησε πολίτες του δυτικού κόσμου (αφροαμερικανούς, λευκούς, ασιάτες) να δράσουν και να συνεχίζουν να δρουν σε ΗΠΑ και Ευρώπη ως τζιχαντιστές;
Πιστεύω πώς είναι η απελπισία του ανθρώπου μπροστά στο αδιέξοδο.
Ο πανικός και η ασφυξία που προκαλεί το υλιστικό φρόνημα, η υλιστική θεώρηση της ζωής, έφτασε τον δυτικό άνθρωπο στην κατάσταση όχι μόνο να μη φοβάται το τέλος του κόσμου, αλλά να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το τείχος του τέλους.
Ο δυτικός άνθρωπος έχει πολλά ερωτήματα. Με το πέρασμα του χρόνου, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται. Εξαπατήθηκε, όμως, από τη Λογική και τον τεχνοκρατισμό. Αυτά τα δύο, υποσχέθηκαν απαντήσεις σε όλα τα «γιατί;» του ανθρώπου. Ο εξορθολογισμός των πάντων και ο πολιτικός τεχνοκρατισμός πέρασαν το σχοινί στο λαιμό του δυτικού ανθρώπου.
Αυτό το σχοινί, που άρχισε να σφίγγει όταν έγινε εμφανές πώς ούτε η λογική ούτε ο τεχνοκρατισμός είχαν αρκετά «Διότι» στη φαρέτρα τους. Δεν μπορούσαν να απαντήσουν σε όλα τα ερωτήματα του ανθρώπου. Δεν ήταν δυνατόν! Και ο άνθρωπος τρόμαξε!
Η Λογική και η υλιστική θεώρηση των πραγμάτων έπεισαν τον άνθρωπο να κόψει τον ομφάλιο λώρο της πνευματικότητας που τον ένωνε με το Υπέρλογο.
Έτσι, ο άνθρωπος ξεκίνησε μία πτώση στο τίποτα, δίχως αλεξίπτωτο.
Τα φιλοσοφικά και ιδεολογικά κινήματα υπόσχονταν το καθένα τις καλύτερες λύσεις. Όμως η πηγή των λύσεών τους, η Λογική, είναι δυστυχώς πεπερασμένη. Έχει ιδιαίτερα αυστηρά όρια. Κανείς δεν εξήγησε στον άνθρωπο ότι ακόμη κι αν μπορούσε να δημιουργηθεί μία κοινωνία όπου θα ίσχυαν όλα τα φιλοσοφικά και ιδεολογικά κινήματα, οι λύσεις που πρότειναν δεν θα αθροίζονταν σε ένα σύνολο, αλλά αντίθετα θα αλληλοαναιρούνταν, θα αλληλοεξοντώνονταν. Αυτό συνέβη και τις παρενέργειες αυτής της σύμπτυξης που ακυρώνει τα πάντα βιώνουμε τώρα.
Προσπαθώντας να εικονοποιήσω αυτή την κατάσταση θα δώσω το εξής παράδειγμα: Ένα αυτοκίνητο, δίχως φρένα και αερόσακους, πέφτει με μεγάλη ταχύτητα σε έναν γκρεμό βάθους 100 μέτρων και διαλύεται πάνω στα βράχια. Ξαφνικά, εμφανίζεται μέσα από τα συντρίμμια ο οδηγός του αυτοκινήτου χωρίς γρατζουνιά. Αυτός ο άνθρωπος, αν δεν κάνει τον σταυρό του, δεν κοιτάξει ψηλά ευχαριστώντας τον Θεό κι αμέσως μετά ν’ αρχίσει να σκαρφαλώνει τον γκρεμό για να ξαναβγεί στο δρόμο, δύο περιπτώσεις υπάρχουν. Ή να τρελαθεί ή να πεθάνει.
Αν δεν δοξάσει τον Θεό και δεν αποδεχτεί το υπέρλογο της ύπαρξής Του, θα προσπαθήσει να εξηγήσει με τη Λογική το πώς σώθηκε. Όσους Φυσικούς κι αν χρησιμοποιήσει, όσα τεχνικά μέσα κι αν φέρει, όσες αναπαραστάσεις κι αν κάνει δεν θα καταφέρει να απαντήσει στο ερώτημα «πως δεν σκοτώθηκα;». Θα του φαίνεται παράλογο που ζει. Ή, λοιπόν, θα τρελαθεί ψάχνοντας απεγνωσμένα λογική απάντηση ή θα πεθάνει από χρέος στη δικαίωση της Λογικής.
Οι επιστήμονες μπορούν πανεύκολα να εξηγήσουν πώς πετάει ένα αεροπλάνο. Μπορούν επίσης να εξηγήσουν γιατί έπεσε ένα αεροπλάνο. Θα προσπαθήσουν – έστω και δίχως να πείσουν – να εξηγήσουν πώς συνέβη και από τους εκατό επιβάτες του αεροπλάνου επέζησαν δύο. Δεν θα ασχοληθούν ποτέ όμως με την ερώτηση «ποιος ο λόγος που επέζησαν οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι;». Θα απαντήσουν με τη λέξη «τυχαία» και θα ξεμπερδέψουν.
Οι επιστήμονες, η Λογική, το υλιστικό φρόνημα, αρνούνται να ταπεινωθούν στο μεγαλείο του σχεδίου του Θεού. Σε αυτό το σχέδιο δεν χωράει η λέξη «τυχαίο». Τα πάντα έχουν τον λόγο τους. Για κάποιο λόγο έζησε ο οδηγός του αυτοκινήτου και βγήκαν ζωντανοί οι δύο επιβάτες του αεροπλάνου.
Για κάποιον λόγο σκοτώθηκαν οι υπόλοιποι 98 επιβάτες.
Η πίστη στην τύχη μετατρέπει το μεγαλείο της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου σε φτηνό λαχείο και τη ζωή σε κλήρωση.
Είναι αυτή η απόλυτη απαξίωση της ζωής που κάνει τον άνθρωπο σαν σπόρο του λουλουδιού «Κλέφτης» μέσα σε αγριεμένο ρυάκι (σ.σ. δεν ήξερα ότι λένε «κλέφτη» το συγκεκριμένο φυτό, οπότε γι’ αυτό και το έβαλα κεντρική φωτό).
Απαξιώνοντας τον άνθρωπο, απαξιώνουμε τις στιγμές του, τα δημιουργήματά του, την ιστορία του. Κι έτσι, απαξιωμένα, με μεγάλη ευκολία τα καταστρέφουμε.
Απαξιώνοντας τον άνθρωπο, απαξιώνουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, απαξιωμένο, με μεγάλη ευκολία τον καταστρέφουμε.
Η παρακμή μας, οδήγησε στην αυτοτιμωρία μας. Ο αυτοεξευτελισμός μας είναι αποτέλεσμα της τυφλής εμπιστοσύνης μας στο πεπερασμένο της Λογικής. Ο πανικός του εγκλωβισμού μας δεν θα τελειώσει όσο αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι η απόλυτη ελευθερία όταν ταυτιστεί με την ασυδοσία γίνεται η πραγματική σκλαβιά μας.
Όσο είναι καιρός, όσοι επιθυμούμε, ας επιστρέψουμε στην απεραντοσύνη της Αγάπης του Θεού. Ας εμπιστευτούμε όλα μας τα «γιατί;» στο άπειρο της υπέρλογης ύπαρξής Του.
Μόνο τότε θα αντιληφθούμε ότι υπάρχουν απαντήσεις για τα πάντα, αλλά ταυτόχρονα θα έχει εξαφανιστεί η αγωνία των ερωτημάτων.
Ναι, να πιστεύουμε και να διεκδικούμε την ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία μας, όμως με τη σωφροσύνη του Αποστόλου Παύλου: «Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (Προς Κορινθίους Α΄ 6, 12) [Ἀδελφοί, ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται ἀλλὰ δὲν συμφέρουν ὅλα. Ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ ἀφήσω τὸν ἑαυτόν μου νὰ ἐξουσιασθῇ ἀπὸ τίποτε]
Υπάρχει χρόνος για να αποφύγουμε τη σύγκρουση με το τέλος, αρκεί να εμπιστευτούμε την Αρχή!
