Η μέθοδος «τσούκου-τσούκου»

Στην παραδοχή ότι δεχόμαστε διμερή συζήτηση με την Τουρκία για το θέμα της υφαλοκρηπίδας, προχώρησε σήμερα και επίσημα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας. Παραδέχτηκε επίσης ότι αν και μυστική ήταν εντελώς ουσιαστική η τριμερής συνάντηση στο Βερολίνο, μεταξύ των στενών συνεργατών της Άνγκελα Μέρκελ, του Ταγίπ Ερντογάν και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

«Επιθυμούμε να έχουμε διάλογο και να συζητήσουμε το θέμα των θαλασσίων ζωνών. Είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί και είχαν γίνει διερευνητικές επαφές που διεκόπησαν το 2016 με ευθύνη της Τουρκίας. Σε ότι αφορά στην τριμερή στο Βερολίνο, έγινε κατόπιν πρωτοβουλίας της κυρίας Μέρκελ».

Πού μας επιστρέφει όλο αυτό; Μα στο Πρακτικό της Βέρνης. Οι δύο χώρες άρχισαν διαπραγματεύσεις για το θέμα της υφαλοκρηπίδας τον Νοέμβριο του 1976, συνυπογράφοντας το γνωστό ως Πρακτικό της Βέρνης, το οποίο έθετε το πλαίσιο του διαλόγου. Ο διάλογος, όμως, τερματίσθηκε άπρακτος το 1981, λόγω των συνεχών παλινδρομήσεων και της αδιάλλακτης στάσης της Τουρκίας, οπότε εξέπνευσε παράλληλα και το Πρακτικό της Βέρνης, το οποίο αφορούσε τις συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις και επομένως η ισχύς και η διάρκειά του τελούσαν σε άμεση συνάρτηση με εκείνες. Από εκείνο το σημείο, δηλώνει ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος, ότι επιθυμούμε να συνεχιστεί ο διάλογος!

Εντυπωσιακή είναι η «σύμπτωση» ότι προ ημερών και ο Μεβλούτ Τσασβούσογλου αναφερόμενος στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο δήλωσε πως η Άγκυρα είναι έτοιμη για διάλογο δίνοντας ως παράδειγμα το πάγωμα των γεωτρήσεων στο Αιγαίο το 1976 με το Πρακτικό της Βέρνης.

Τι έλεγε, όμως, ουσιαστικά, το Πρακτικό της Βέρνης; Το κυριότερο σημείο της ήταν ότι «τα δύο Μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν όπως, απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως σχετικής προς την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου η  οποία θα ηδύνατο να παρενοχλήση  την διαπραγμάτευσιν». Αυτό επιδιώκουν σε πρώτη φάση και αυτή τη φορά οι Τούρκοι. Να εξισώσουν, δηλαδή, τα δικαιώματα της Τουρκίας με εκείνα της Ελλάδας στο Αιγαίο, πέρα από τα 6 ν.μ., να υποχρεώσουν την Ελλάδα να σταματήσει κάθε ενέργεια εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου της και να σταματήσει τις αναχαιτίσεις πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων της Τουρκίας καθώς αυτά πλέον δεν θα φαίνεται να παραβιάζουν τα όρια.

Φυσικά το να δεχτούμε κάτι τέτοιο τη συγκεκριμένη στιγμή, θα ήταν εγκληματικό, καθώς καμία χώρα με την οποία βρισκόμαστε σε συνεργασία για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της περιοχής, δε θα μας λαμβάνει πλέον στα σοβαρά. Αυτό γίνεται ακόμη εγκληματικότερο, καθώς η Τουρκία εξαιρεί των συμφωνιών του Πρακτικού της Βέρνης την Κύπρο, ζητώντας μας να την αφήσουμε μόνη της εντελώς και ενώ οι παραβιάσεις της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου «δεν θα περιλαμβάνονται στις σχετικές πράξεις που δύνανται να παρενοχλήσουν τη διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας».

Πράττει, μάλιστα, ανάλογα και άμεσα ώστε να μην αφήνει αμφιβολίες. Είναι προφανές ότι η Τουρκία επιδιώκει να διασπάσει το μέτωπο Αθήνας-Λευκωσίας, αφού από τη μία δείχνει «καλές προθέσεις» ομνύοντας στον ελληνοτουρκικό διάλογο αναστέλλοντας τις έρευνες στο Καστελλόριζο, ενώ από την άλλη εκδίδει NAVTEX για το άλλο ερευνητικό της σκάφος, το «Barbaros», σύμφωνα με την οποία  θα πραγματοποιήσει παράνομες έρευνες εντός της ΑΟΖ Κύπρου. Η NAVTEX αυτή, μάλιστα, αφορά το νότιο τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ, εκεί που είναι οριοθετημένα οικόπεδα που  έχουν αδειοδοτηθεί σε ξένες εταιρείες.

Οι σχεδιασμοί της Τουρκίας είναι εμφανείς. Επιχειρούν να δώσουν την εικόνα της «καλής γειτόνισσας» που θέλει διάλογο, αλλά η Ελλάδα όχι μόνο αρνείται, αλλά «παρασύρει» και την Ε.Ε. για χάρη της Κύπρου.

Η τουρκική προεδρεία πιέζει και δημιουργεί ένταση σε όλο το πεδίο. Από τη μία ανακοίνωσε ότι αποσύρει το Oruc Reis από τις έρευνες μόνο για το διάστημα ενός μήνα, από την άλλη εξέδωσε NAVTEX για την Κύπρο με ισχύ 2 μηνών.

Σε αυτόν τον μήνα θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θα ξεκινήσουμε τον διάλογο, ενώ η Τουρκία ήδη θα παραβιάζει τις προϋποθέσεις.

Η Τουρκία πέρα από την εγκατάλειψη της Κύπρου από την Ελλάδα, έχει θέσει ως κόκκινες γραμμές της  επίσης, την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, την αναγνώριση της «γαλάζιας πατρίδας» στη Μεσόγειο, το διαμοιρασμό του φυσικού πλούτου στην Ανατολική Μεσόγειο και την αναγνώριση της τουρκολιβυκής συμφωνίας.

Έτσι προσέρχεται η Τουρκία στον διάλογο. Διαφορετικά δε βλέπει τον λόγο να το πράξει. Αν, λοιπόν, αυτό που είπε σήμερα ο Στέλιος Πέτσας το δούμε να γίνεται πράξη και εμφανιστούμε ξαφνικά να ετοιμαζόμαστε για διάλογο με την Τουρκία, θα είναι ξεκάθαρο πως ακόμη κι αν επισήμως η ελληνική κυβέρνηση θα διαβεβαιώνει ότι ο διάλογος αφορά μόνο στην υφαλοκρηπίδα, στην πραγματικότητα όλες οι απαιτήσεις της Τουρκίας θα έχουν βρει θέση στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Αυτή την άποψη ενισχύει και το γεγονός ότι η Άγκυρα είναι αυτή που φτιάχνει το χρονοδιάγραμμα. Αυτή αποφασίζει πότε θα ξεκινήσει μία κρίση με την Ελλάδα και αυτή τη σταματάει όταν θεωρεί πως οι συνθήκες την ευνοούν.

Το "Χόρα" έφερε το Πρακτικό της Βέρνης τον Νοέμβριο του 1976 (Κ. Καραμανλής – Σ. Ντεμιρέλ).  

Το «Σισμίκ» έφερε τη «Συμφωνία του Νταβός» τον Φεβρουάριο του 1988 (Α. Παπανδρέου – Τ. Οζάλ).

Τα Ίμια έφεραν τη «Συμφωνία της Μαδρίτης» τον Ιούλιο του 1997 (Κ. Σημίτης- Σ. Ντεμιρέλ) με την οποία η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες.

Τώρα το «Oruc Reis» θα φέρει μία άλλη Συμφωνία ή ένα Πρακτικό που θα εγκλωβίζει πάλι την Ελλάδα.

Το ζήτημα είναι ότι, με τους σημερινούς κυβερνητικούς που ταυτίζονται απόλυτα με τις πολιτικές Σημίτη, φοβάμαι ότι θα δούμε πράγματα που θα κάνουν τη «Συμφωνία της Μαδρίτης» να μοιάζει με τεράστια διπλωματική επιτυχία.

Υγ: Η κεντρική φωτογραφία δεν είναι άσχετη. Ας μην περιμένουμε να μας πάρει κάποιος στα σοβαρά όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικός υποδέχεται την Ισπανίδα ομόλογό του φορώντας μάσκα με το λογότυπο ποδοσφαιρικής ομάδας, σαν 8χρονο που του την αγόρασε ο νονός του.