Ταις πρεσβαίες του Αγίου Παϊσίου Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον και σώσον ημάς

Κάποτε έδωσε ο Θεός κι επισκέφτηκα τον Γέροντα στο κελί του. Του μίλησα για κάποιο από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζα και τον παρακάλεσα να προσευχηθεί για να γίνω καλά. Η απάντησή του ήταν «Να πας στους γιατρούς. Αν οι γιατροί σηκώσουν τα χέρια ψηλά, τότε κι εμείς θα σηκώσουμε τα δικά μας χέρια στην Παναγία και θα ζητήσουμε λύση».

Εκείνη τη στιγμή με απογοήτευσε, μ’ έβαζε σε κόπο. Τρέχα σε γιατρούς, τρέχα για εξετάσεις, τρέχα για χειρουργεία και θεραπείες. Ευτυχώς, με τον καιρό κατάλαβα ότι εκείνη τη στιγμή ο Άγιος μού χάρισε δέκα τόμους Θεολογίας και ορθής Πίστης.

Αυτό έκανε ο Άγιος. Έκανε Χριστιανούς. Μιλούσε σπέρνοντας στις ψυχές. Εντάξει, τα έχουμε πει, είμαι ιδιόρρυθμος και βλέπω κάπως περίεργα τα πράγματα. Γι’ αυτό και θυμώνω όταν ακούω να μιλάνε για τις «προφητείες» του, για τα θαυματουργά σκουφιά και τα γιλέκα του που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα.

Σηκώνομαι και φεύγω όταν ξεκινάνε συζητήσεις για το πόσο «γλυκούλης» ήταν ο «παππούλης». Δεν έχω το δικαίωμα να μιλήσω για τον Άγιο Παΐσιο. Ήταν ένα μεγάλο δώρο του Θεού στους ανθρώπους. Ήταν η φωνή της Παναγίας. Δεν έλεγε στον καθένα αυτά που ήθελε να ακούσει, αλλά εκείνα που έπρεπε.

Ο Άγιος Παΐσιος δίδαξε στον κάθε ένα τον εαυτό του. Μας τον σύστησε. Τυφλοπόντικες πηγαίναμε, ανοιχτομάτηδες φεύγαμε. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που δεν μου αρέσει ν’ ακούω ή να λέω «όπως μου είπε ο Γέροντας…». Αυτό που έλεγε στον καθένα ήταν φάρμακο για εκείνον. Και ως γνωστόν το ίδιο φάρμακο ούτε για όλες τις ασθένειες κάνει, ούτε για όλους τους ασθενείς.Τα συζητάω -πάντα με μέτρο - με τον αδελφό μου, τη γυναίκα μου και πέντε - έξι ανθρώπους που ξέρω ότι κι αυτοί μετρημένα θα μιλήσουν. Το κάνουμε για να νιώθουμε ότι είναι στα στόματά μας.

Και τότε εγώ γιατί έγραψα τι μου είπε ο Γέροντας; Ε, το έκανα. Παραβίασα έναν όρο που έβαλα στον εαυτό μου και τον ακολουθώ όσο πιο πιστά γίνεται. Μία φορά και τέλος. Και, κυρίως, το έκανα επειδή χρόνια τώρα χρωστάω μία απάντηση σε είρωνες που θέλοντας να εξυπνακίσουν πάνω στην Πίστη αναφέρουν ως παράδειγμα "αχαριστίας στον ορθολογισμό": "Όταν ένας ασθενής γίνει καλά τον έσωσε ο Θεός, όταν πεθάνει τον πέθαναν οι γιατροί".

Η γνωριμία με τον Γέροντα ποτέ δεν ήταν αυτοτελής ακόμη κι αν γινόταν για μία και μόνη φορά. Γνωρίζοντας πως θα δεν θα είναι για πάντα μαζί μας, φρόντιζε να μας εφοδιάζει με μπαστούνι και πυξίδα για να προχωρήσουμε τον δρόμο μας. Ν’ αγαπήσουμε τις δυσκολίες που δίνει ο Θεός. Να αγαπήσουμε και να εμπιστευτούμε τον Χριστό και την Παναγία. Να βρούμε τους πνευματικούς μας. Να μην είμαστε μόνοι.

Ένα φόβο μου άφησε. Μην τον λυπήσω και δεν έχω πρόσωπο να τον παρακαλώ να μεσιτεύει. Αλλά αυτό τον φόβο τον είχα κι όσο ζούσε. Φόβος Αγάπης. Ο πιο γλυκός φόβος.

Ευχαριστώ Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών.