Ξεχνάμε!

Ακούω αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα πως η Ελλάδα αυτές τις στιγμές θα έπρεπε να είχε στα «τιμόνια» των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας τη Ντόρα Μπακογιάννη και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αναπολούν συμπατριώτες μου αυτούς τους δύο πολιτικούς σε υπουργεία πρώτης γραμμής. Τους λείπουν ο Βενιζέλος και η Μπακογιάννη!

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος στην Επιτροπή που εξέταζε τα σκάνδαλα δωροδοκιών του συντρόφου του, Άκη Τσοχατζόπουλου, επέμενε πως οι λογαριασμοί τραπεζών του Τσοχατζόπουλου με τα αδήλωτα εκατομμύρια από μίζες, δεν ήταν λογαριασμοί τραπεζών, αλλά αριθμοί κινητών τηλεφώνων!

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος που ακόμη και σήμερα σχετικά με τα αμέτρητα σκάνδαλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει: «Εγώ δεν λέω να πάνε κατηγορούμενοι στο Ειδικό Δικαστήριο, να γεμίσουμε με Προκαταρκτικές Επιτροπές και με ποινικές διαδικασίες, αλλά πρέπει να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η αποκάλυψη της αλήθειας».

Τι λέτε κύριε Βενιζέλε μας; Ακόμη κι ύστερα απ’ όλα όσα τραβήξαμε ως χώρα και ως πολίτες από τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, τις κλοπές και τα μνημόνια, μας λέτε πως δεν υπάρχει λόγος να «μπλέξουμε» με δικαστήρια την άθλια συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι πιο αποτελεσματική η αποκάλυψη της αλήθειας; Και είστε και συνταγματολόγος, δηλαδή.

Αυτό λέει το Σύνταγμα; Ότι οι απλοί πολίτες φυλακίζονται και οι πολιτικοί καμαρώνουν στις εφημερίδες; Αυτός ο Βενιζέλος σας λείπει αγαπητοί συμπολίτες; Αυτόν που άλλες διαδικασίες θέλει για τους πολιτικούς και άλλες για τους ψηφοφόρους; Αυτόν που παλεύει να διατηρήσει την ασυλία και ατιμωρησία των πολιτικών που εγκληματούν εναντίον της χώρας; Αυτόν που ανέδειξε σε μαγκιά την ατιμώρητη λαμογιά; Χάρισμά σας, αγαπητοί συμπατριώτες μου αυτός ο πολιτικός που υπηρέτησε τις ανάγκες των χυδαιότερων εποχών και ακόμη δεν έχει βρει μία συγγνώμη να πει προς τα θύματά τους.

Λείπει σε αρκετούς συμπατριώτες μου και η Ντόρα Μπακογιάννη από την κυβέρνηση. Μάλιστα! Η βουλευτής που ακόμη και σήμερα, στο κρεσέντο της  τουρκικής επιθετικότητας, βγήκε και δήλωσε: «Με βάση το Διεθνές Δίκαιο, η συζήτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πρέπει να γίνει σε διμερές επίπεδο. Είναι το μοναδικό ζήτημα που έχουμε, και εγώ είμαι υπέρ του διαλόγου για αυτό. Διάλογο, όμως, υπό απειλές δεν θα ανεχθούμε».

Για χάρη της συνέχειας, ξεπερνάμε ότι βρισκόμαστε υπό διαρκές καθεστώς απειλών από την Τουρκία άρα διάλογος δε μπορεί να γίνει ακόμη και υπό τις προϋποθέσεις της Ντόρας Μπακογιάννη. Ξεπερνάμε και το γεγονός ότι σε διμερές επίπεδο δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι, διότι η Ελλάδα ούτε διεκδικεί κάτι, ούτε βάζει κάποιο θέμα προς συζήτηση. Τι να συζητήσουμε λοιπόν; Τις απαιτήσεις της Τουρκίας; Ας σοβαρευτούμε.

Το ενδιαφέρον στη δήλωση της κας Μπακογιάννη βρίσκεται στο σημείο που λέει «Με βάση το Διεθνές Δίκαιο, η συζήτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ πρέπει να γίνει σε διμερές επίπεδο».

Πού το βρήκε άραγε αυτό το «πρέπει» η κα Μπακογιάννη; Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, αν οι διμερείς προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στο θέμα της ΑΟΖ  αποτύχουν, τότε οποιοδήποτε κράτος μπορεί να εισαγάγει την υπόθεση στην κρίση ενός από τα ακόλουθα δικαστήρια:

α) Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (International Court of Justice)

β) Διεθνές Δικαστήριο Δικαίου Θαλάσσης του Αμβούργου (International Tribune for the Law of the Sea)

γ) Διαιτητικό Δικαστήριο

δ) Ειδικό Διαιτητικό Δικαστήριο για μία ή περισσότερες κατηγορίες διαφορών.

Άρα, ως αποκλειστική η λύση του «πρέπει» δεν υφίσταται. Θα μπορούσαμε από δω και πέρα να γράφουμε ατελείωτες υποθέσεις σχετικά με το τι θα συμβεί αν καταλήξουμε σε ένα Διεθνές Δικαστήριο για την ΑΟΖ. Επίσης, θα ήταν αφόρητα κουραστικό να παραθέσω εδώ όλες τις υποθέσεις που ήδη εξετάστηκαν από διεθνή δικαστήρια για θέματα καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ χωρών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Γι’ αυτό θα σταθώ μόνο σε μία υπόθεση, το αποτέλεσμα της οποίας γελοιοποιεί τα επιχειρήματα και των Τούρκων, αλλά  και των Ελλήνων που τα υιοθετούν, σχετικά με τη «μεγάλη απόσταση που έχει το Καστελλόριζο από την ελληνική ηπειρωτική χώρα» και ότι γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να δεχτούμε συμβιβασμό με την Τουρκία.

Το παράδειγμα που θα φέρω είναι το πλέον κοντινό στις συνθήκες του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία. Η Γαλλία, λοιπόν, έχει στην κατοχή της ένα σύμπλεγμα δύο νησιών και λίγων παρακείμενων νησίδων, πλησίον του Καναδά.

Ο Καναδάς επέμενε ότι βρίσκονται τόσο μακριά από τη Γαλλία αυτά τα νησιά και τόσο κοντά στον Καναδά ώστε είναι αδιανόητο να διεκδικούν ΑΟΖ. Επειδή η Γαλλία επέμενε για το αντίθετο κι επειδή σε ανοιχτές θάλασσες δεν μιλάμε για ΑΟΖ 12 ναυτικών μιλίων, αλλά έως και 200 ναυτικών μιλίων, προσέφυγε στα Διεθνή Όργανα, τα οποία εξέτασαν τη διαφωνία σύμφωνα με τα δεδομένα της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας  (Σύμβαση του Montego Bay) την οποία η Ελλάδα υπέγραψε το 1995.

Έτσι, λοιπόν, με την απόφαση της 10/6/1992 για την οριοθέτηση των Θαλάσσιων Ζωνών των νησιών Saint-Pierre και Miquelon, το Δικαστήριο αναγνώρισε στα συγκεκριμένα νησιά θαλάσσιες και υποθαλάσσιες Ζώνες 200 ναυτικών μιλίων, αναθεωρώντας την άποψη περί μειωμένης επήρειας των νησιών.

Κι ερχόμαστε στο ενδιαφέρον της υπόθεσης. Το επιχείρημα των Τούρκων και των Ελλήνων υποστηρικτών τους είναι ότι το Καστελλόριζο απέχει 306 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά και 60 ναυτικά μίλια από τη Ρόδο, άρα είναι «δίκαιο» να μη διαθέτει δική του ΑΟΖ εφόσον είναι πολύ πιο κοντά στην Τουρκία. Το ίδιο επιχείρημα φυσικά επικαλούνται οι Τούρκοι και οι Έλληνες υποστηρικτές τους για μία ακόμη σειρά ελληνικών νησιών που επιθυμούν να τα αφήσουν χωρίς ΑΟΖ, χωρίς κυριαρχικά δικαιώματα και ουσιαστικά να τα "γκριζάρουν".

Αν, λοιπόν, τους φαίνεται μεγάλη η απόσταση των 60 ναυτικών μιλίων από τη Ρόδο και των 306 από τον Πειραιά, στο Διεθνές Δικαστήριο που εξέτασε τη διαφορά Γαλλίας – Καναδά, δεν φάνηκε καθόλου μεγάλη η απόσταση των 2.200 ναυτικών μιλίων μεταξύ της ηπειρωτικής χώρας της Γαλλίας και του συμπλέγματος των νησιών Saint-Pierre και Miquelon που της ανήκουν.

Καταλάβατε τώρα γιατί  οι Ροζάκηδες, η παρέα της Μπακογιάννη, τα ΕΛΙΑΜΕΠ και τα ΚΕΦΙΜ προβάλουν ως αποκλειστική λύση με την Τουρκία τον διμερή διάλογο; Διότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς οι πιθανότητες είναι εναντίον της Τουρκίας.

Τελειώνοντας, θέλω να αναφέρω κάτι ακόμη για τους συμπατριώτες μου που αναπολούν σε κυβερνητικές θέσεις την κ. Μπακογιάννη και τον κ. Βενιζέλο. Γνωρίζετε ότι κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμα συνοδεύεται από αντισταθμιστικά ωφελήματα. Δηλαδή σε κάθε συμφωνία αγοράς εξοπλισμού που έκανε η Ελλάδα από ξένη χώρα, υπήρχε ο όρος ότι ένα ποσό του τιμήματος  που πληρώναμε θα μας επιστρεφόταν με τη μορφή τεχνογνωσίας, υποδομών, πυρομαχικών, εξοπλισμού ή ό,τι άλλο σχετικό.

Λοιπόν, μέχρι και το 2012 το ύψος του υπολοίπου των ληγμένων Συμβάσεων Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων (ΑΩ) ανερχόταν σε δύο δισεκατομμύρια εννιακόσια εκατομμύρια ευρώ (2.900.000.000 €). Το πιστωτικό υπόλοιπο των (υποτίθεται ) ενεργών συμβάσεων αντισταθμιστικών ωφελημάτων, το 2012,  ανερχόταν στο ποσό των  4,5  δισ. ευρώ.

Και επειδή πάντα είναι καλό να υπάρχουν στοιχεία, μπορείτε να διαβάσετε εδώ την επιστολή του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ) προς τον τότε Υπουργό Άμυνας, Πάνο Παναγιωτόπουλο, σχετικά με τις διαβεβαιώσεις που είχαν λάβει το 2010 από τον τότε Υπουργό Άμυνας, Ευάγγελο Βενιζέλο.

Και επειδή το 2010 πήραν υποσχέσεις για τα αντισταθμιστικά Οφέλη και το 2012 ξαναπήραν υποσχέσεις, το 2013 η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δημοσίευσε άρθρο με θέμα «Τα χαμένα αντισταθμιστικά», το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Σκεφτείτε, μέχρι το 2012, να είχαν «πέσει» στην Ελλάδα 8 δισεκατομμύρια ευρώ για υποδομές, τεχνογνωσία, συμπαραγωγές οπλικών συστημάτων και παραγωγές για τον Ελληνικό Στρατό, πόση διαφορά θα υπήρχε με το σήμερα. Ένα «σήμερα» που δε γνωρίζουμε σε ποιο ύψος έχει φτάσει το ποσό των αντισταθμιστικών ωφελημάτων που δεν έχουν υλοποιηθεί.

Σκεφτείτε, λοιπόν, ποιοι άφησαν λειψή την Εθνική Άμυνα, ποιοι δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν μία σοβαρή αμυντική βιομηχανία που και την ανεργία θα μείωνε και κέρδη θα έφερνε και θα ήταν ικανή να κρατήσει στην Ελλάδα πολλούς αξιόλογους νέους επιστήμονες που υποχρεώθηκαν να ξενιτευτούν για να βρουν δουλειά.

Σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο μέσα στη μούρη μας και ότι κάποιοι συμπατριώτες μας επιθυμούν διακαώς να τους ξαναδούν σε υπουργικά έδρανα. Όχι, φίλοι μου, δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Αδικούμε τα χρυσόψαρα όταν το λέμε αυτό.