Προσπαθώντας να συμμαζέψω σε όσο το δυνατόν λιγότερες γραμμές τις κοινές θέσεις Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικανών στοχαστών του Φιλελευθερισμού, παραθέτω τις δύο αντιπροσωπευτικότερες περιγραφές που εντόπισα:
«Η ελευθερία και τα δικαιώματα είναι η πεμπτουσία του φιλελευθερισμού, η αγορά είναι απλώς το σύστημα οργάνωσης. Η ελευθερία είναι αυταξία. Αντίθετα, η αγορά έχει εργαλειακή χρησιμότητα. Υπάρχει για να καθιστά δυνατή την ελεύθερη συνύπαρξη και ατομική αυτοπραγμάτωση. Ο αυτοσκοπός είναι η ελευθερία και αυτονομία του ατόμου».
«Ο φιλελευθερισμός δεν υποστηρίζει τον ατομικισμό αλλά το άτομο, δεν υποστηρίζει τον εγωισμό αλλά την αυτονομία των πληθυντικών εγώ, δεν υποστηρίζει το κεφάλαιο αλλά τον ανταγωνισμό, δεν υποστηρίζει τον πλούτο αλλά τις ευκαιρίες πλουτισμού, δεν προάγει δικούς του σκοπούς αλλά ευκαιρίες στοχοθεσίας για όλους, δεν προωθεί δικές του αξίες αλλά τις ευκαιρίες εκπονήσεως, προβολής και υλοποιήσεως των αξιολογικών επιλογών των ατόμων».
Καταλήγω καταθέτοντας ένα σλόγκαν που αρέσει πάρα πολύ στους Φιλελεύθερους: «Ο φιλελευθερισμός ή θα είναι ανεκτικός ή δεν θα υπάρξει».
Μέσα σε όλη αυτή την εξύμνηση των ατομικών ελευθεριών είναι προφανές ότι ο Φιλελευθερισμός πιστεύει ακράδαντα στην ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών, στην ανεξιθρησκία και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων κάθε είδους και μορφής μειονοτήτων.
Θα λέγαμε, λοιπόν, πως πρόκειται για τον παράδεισο της ελευθερίας.
Για να δούμε, όμως, αν είναι έτσι τα πράγματα.
Ας ξεκινήσουμε με την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, δηλαδή την ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών, την ελεύθερη μετανάστευση.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας: Ας πούμε πως σαν χώρα ανοίγουμε πλήρως τα σύνορα. Δεν τα άνοιξαν όμως και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Άρα εγκλωβίζονται στην Ελλάδα χιλιάδες μετανάστες, χωρίς χαρτιά, στέγη, ασφάλεια. Τι είπαν αμέσως οι Φιλελεύθεροι; Μη στεναχωριέστε! Θα λειτουργήσει η αγορά και θα λύσει το πρόβλημα. Αμέσως δημιουργήθηκαν νέοι τομείς της οικονομίας. Το πλύσιμο τζαμιών στα φανάρια, η πώληση χαζοπραγμάτων στα φανάρια επίσης, μικρομάγαζα για μετανάστες, το εμπόριο scrap, η ανακύκλωση, τα γραφεία εξυπηρέτησης και διακίνησης μεταναστών, ολόκληρα κυκλώματα που νοικιάζουν σπίτια για μετανάστες, τους φτιάχνουν χαρτιά, τους προωθούν στην εργασία και άλλοι παραγωγικοί τομείς μαύρου χρήματος. Αδιάφορο για τον Φιλελευθερισμό. Το σημαντικό είναι ότι διακινείται χρήμα. Και ως γνωστόν το χρήμα φέρνει χρήμα. Όσοι περισσότεροι μετανάστες, τόσο πέφτουν τα μεροκάματα σε τομείς όπως η εστίαση, η γεωργία και πολλοί άλλοι.
Εντάξει, αυτό έχει ως συνέπεια τη φτωχοποίηση των Ελλήνων, αλλά είναι κάτι που δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην τεράστια αύξηση των κερδών όσων απασχολούν μετανάστες με το ελάχιστο μεροκάματο και καθόλου ασφάλιση.
Επίσης, μία άλλη συνέπεια είναι ότι στις μεγάλες πόλεις όπου συγκεντρώνονται οι μετανάστες καταβαραθρώνονται οι τιμές γης και τα ενοίκια. Άρα ο Έλληνας μικρομεσαίος χάνει στην περιουσία του. Μα κι αυτό δεν έχει καμία σημασία, μπροστά στη δυνατότητα των εύπορων να συγκεντρώνουν γη και περιουσίες αγοράζοντας σε εξευτελιστικές πλέον τιμές.
Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές εξήγησα την αγάπη του Φιλελευθερισμού προς τους παράνομους μετανάστες. Ας προσπαθήσουμε τώρα να βγάλουμε άκρη με την υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας από τους Φιλελεύθερους.
Στις βασικές αρχές του Φιλελευθερισμού ορίζεται πως η θρησκεία είναι από τα χειρότερα δεσμά του ανθρώπου και η Εκκλησία, ο δεσμοφύλακας. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως αυτοί που πρωτοστατούν στο διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας είναι οι Φιλελεύθεροι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απέχθειας του Φιλελευθερισμού προς τον Χριστιανισμό είναι η τοποθέτηση του καθηγητή Ιστορίας στο King's College της Ν. Υόρκης, Joseph Loconte, στο Φόρουμ του Ινστιτούτου CATO με θέμα «Είναι καλός ο Φιλελευθερισμός για τη θρησκεία;». Ολόκληρες τις τοποθετήσεις των ομιλητών, μπορείτε να τις βρείτε
εδώ
Δήλωσε, μεταξύ πολλών άλλων, ο Joseph
Loconte:
«Ο Φιλελευθερισμός ξεκίνησε
ως απάντηση στις αμαρτίες του Χριστιανισμού. Ποιες αμαρτίες; Επιτρέψτε μου να
αναφέρω μερικές εδώ. Η υποτίμηση της ατομικής συνείδησης. Η ποινικοποίηση της
διαφωνίας με τις Γραφές. Η διαβρωτική εμπλοκή της εκκλησίας στα θέματα του
κράτους. Ο ηδονισμός της κληρικής ηγεσίας και ο βαθιά ριζωμένος αντισημιτισμός.
Το φιλελεύθερο σχέδιο ξεκίνησε ως μια προσπάθεια οικοδόμησης μιας πιο δίκαιης
κοινωνίας. Πώς; Ζητώντας να μην πιστεύουμε στη ζωή και τις διδασκαλίες του
Ιησού, αλλά στον άνθρωπο».
Έχει
το ίδιο πρόβλημα ο Φιλελευθερισμός και με το Ισλάμ ή μισεί μόνο τον
Χριστιανισμό; Η απάντηση είναι απλή. Πρόσφατα η εφημερίδα των Φιλελεύθερων στην
Ελλάδα, η Liberal, πρόσφερε στους αναγνώστες της το βιβλίο με τίτλο «Τα
Ισλαμικά θεμέλια μιας ελεύθερης κοινωνίας», με την προτροπή του εκδότη ότι «Πρέπει
να μάθουμε για το Ισλάμ» γιατί θα ζήσουμε μαζί του και επειδή χρωστάμε πολλά
στο Ισλάμ.
Ολόκληρο το σημείωμα - προτροπή του εκδότη της εφημερίδας Liberal,
Θανάση Μαυρίδη, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
Όχι, λοιπόν, μόνο ο δυτικός
Φιλελευθερισμός δεν απεχθάνεται το Ισλάμ, αλλά επιδιώκει να καθιερωθεί στη
Δύση.
Τι επιδιώκει ο
Φιλελευθερισμός με τη στήριξη των μεταναστών από Πακιστάν, Αφγανιστάν,
Μπαγκλαντές, με τη στήριξη του Ισλάμ, με τη στήριξη της κοινότητας LGBT; Είναι απλό. Τη διάλυση
όλων όσων συνθέτουν μία κοινωνία και αποτελούν βασικά συστατικά μίας πατρίδας
και ενός έθνους.
Επιδίωξη του Φιλελευθερισμού είναι ο κατακερματισμός σε
επίπεδο ατόμων, σε «εγώ». Έτσι, το Σύστημα που επιδιώκει να επιβάλει ο Φιλελευθερισμός
θα μπορεί να ενεργεί ανενόχλητο. Το πρόβλημα του Συστήματος είναι η συνείδηση
του ανθρώπου. Διότι η συνείδηση αντιστέκεται στη ματαιοδοξία, στην αλαζονεία, στον
εγωκεντρισμό, στην πλεονεξία, στον άκρατο ανταγωνισμό και στη μισαλλοδοξία. Και
καθώς η συνείδηση αναπτύσσεται μέσα σε κοινωνίες με ισχυρά βιώματα από
θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες αιώνων, εχθρός είναι η ύπαρξη κοινωνιών.
Πού έγκειται, λοιπόν, ο φαρισαϊσμός του Φιλελευθερισμού;
Μα στο γεγονός ότι ενώ προβάλει την επιδίωξη της απόλυτης ελευθερίας των ατόμων
ως προϋπόθεση για την ισότητά τους, τελικά διαπράττει το αντίθετο και, μάλιστα,
με εγκληματική απόλαυση. Τουτέστιν, ο
Φιλελευθερισμός, ως γενικότερη φιλοσοφική στάση και όχι αποκλειστικά ως
πολιτικό ή οικονομικό δόγμα, υποστηρίζει το δικαίωμα στη μεγιστοποίηση της
ελευθερίας του ατόμου. Αυτή η δυνατότητα, όμως, δεν κατανέμεται ομοιόμορφα,
αφού συναρτάται άμεσα με τους γενικούς (όχι μόνο τους οικονομικούς!)
συσχετισμούς ισχύος ανάμεσα στα άτομα. Έτσι, η εκχώρηση μέρους της ελευθερίας
του «ισχυρού» στον «ασθενέστερο» επαφίεται στη θέληση του πρώτου και αποτελεί,
γενικά, ηθικό ζήτημα. Δηλαδή, το επιδιωκόμενο είναι η κυριαρχία ενός άκρατου
κοινωνικού Δαρβινισμού, σύμφωνα με τον οποίο θα κυριαρχεί και θα επιβιώνει μόνο
ο ισχυρός!
Όσο για το ηθικό ζήτημα που προκύπτει, ο Φιλελευθερισμός
το έχει ξεκαθαρίσει και λυπάμαι όποιον το αγνοεί: «Ελάχιστα απασχολούν τον
Φιλελευθερισμό ζητήματα ηθικής, με μόνη εξαίρεση τη θέση ότι ανήθικο είναι μόνο
το ανελεύθερο. Ναι, ο Φιλελευθερισμός είναι μία «ανήθικη» κοσμοθεωρία! Και
κυριαρχεί μέρα με την ημέρα …
